In mijn studio staat een tafel met allemaal foto's erop. Foto's die ik ooit gemaakt heb en waar ik trots op ben. Bovenstaande foto staat er ook op. En IEDEREEN die naar mijn tafel kijkt wijst naar deze foto. Deze is mooi!!! Dat op zich snap ik wel. De drie elementen van fotografie zijn aanwezig: Moment (traan en zakdoek op precies de juiste afstand), compositie (de achtergrond geeft nog net genoeg weg om de hele setting te kunnen voorstellen) en licht (de laaghangende november zon strijkt prachtig op haar gezicht met licht reflectie van boven en beneden). Maar is dat het dan? Nee natuurlijk niet. Het gezicht van deze vrouw vertelt haar geschiedenis. Je vraagt je af wat voor leven zij heeft gehad, je ziet haar vrouwelijkheid, haar prachtige haar, haar sieraden en haar geleefde hand. Wie zou het zijn? Wat is de relatie tot het bruidspaar.... wat heeft ze allemaal meegemaakt in haar leven.... Allemaal vragen die deze foto oproept.
En dan kom ik bij het deel dat ik niet snap. Als echt IEDEREEN in mijn studio naar deze foto wijst, hoe kan het dan dat een van de meest gehoorde vragen van mijn klanten is: Heb je ook Photoshop? Ergens zit daar een enorme discrepantie. Is een getekend gezicht dan wel mooi bij een ander, maar niet bij jezelf? Hebben de meeste mensen zo weinig zelfvertrouwen dat alleen een foto met weinig verouderingssporen semi okay is? En waarom vinden we het bij anderen dan wel mooi? Ik vraag het me werkelijk met regelmaat af.
Als fotograaf fotografeer ik veel liever getekende gezichten dan strak getrokken of opgevulde gezichten. Nogal een uitspraak misschien maar een getekend gezicht zegt zoveel meer. Ik kijk echt liever naar Sofie dan naar Tamara. Mede doordat Sofie zoveel meer wijsheid met zich mee lijkt te dragen dan Tamara. En ook al is Tamara wel een mooie vrouw, iets in het karakter zorgt ervoor dat ze het "ouder worden" niet lijkt te kunnen accepteren....En dat is nou net de problematiek van onze westerse kijk op schoonheid. Hoe kan het dat 8 op de 10 (voornamelijk vrouwen) bij mij photoshop willen inzetten? En vooral; wat kan ik er zelf aan doen om mijn klanten in te laten zien dat puurheid zoooooooooo veel mooier is dan een strakke buitenkant. Weet je even niet waar ik het over heb? Check dan even de link: https://www.youtube.com/watch?v=ZhxeEmqvQtU
Ik worstel al vanaf mijn eerste jaren fotografie met photoshop. Liefst gebruik ik het niet. En als, dan alleen als de klant er nadrukkelijk om vraag. En als er dan om gevraagd wordt, word ik altijd een beetje verdrietig. Want dat betekent dat degene die voor de camera zat, niet in zichzelf ziet, wat ik vanachter de camera zag.
Mensen leggen mij maar al te graag uit dat ze niet fotogeniek zijn en laten me bijna altijd een foto van zichzelf zien van vakantie waar ze "wel mooi op staan, omdat ze niet in de gaten hadden dat ze gefotografeerd werden".
HA! Daar zit dus de hele clue! Als je dus wel in de gaten hebt dat je gefotografeerd wordt ga je je gedrag en uitstraling aanpassen. Je gaat iets zijn of doen wat je normaal niet doet. Met andere woorden, als je je niet aanpast, ben je dus al helemaal geweldig mooi, want daarom is die ene vakantie foto zo mooi. Maar hoe krijg ik dit nou tussen de oren van de mensen die naar mijn studio komen. Misschien door dit soort blogs te schrijven, en foto's te laten zien van "echte mensen" die prachtige portretten maken. Als toegevoegde opmerking wil ik nog vermelden dat "niets hoeven zijn dan jezelf" heel veel te maken heeft met de fotograaf. Het vak van portret-fotograaf vraagt om enorme hoeveelheid empathie en nederigheid. Alleen dan kan iemand zijn schild laten zakken.
De conclusie is niet dat ik geen jonge rimpelloze mensen wil fotograferen, integendeel. De onschuld en onbevangenheid van jonge mensen kan ronduit betoverend zijn. Wat ik graag zou willen bereiken is dat iedereen zijn waarde leert begrijpen. De pijn van een striaebuik is groots, elke lijn in je huid heeft z'n geschiedenis lees wijsheid, elke grijze haar heeft bezorgdheid lees liefde. Mijn wens is dat iedere vorm van veroudering de lof krijgt die zij verdient.