En? Heb je al spijt van onze aankoop vraagt Edwin? Ben je al bang? Nee hoor, antwoord ik. Ik weet zeker dat ik het wil dus waarom zou ik bang zijn? Maar Edwin kent me al langer dan vandaag.
Hij kreeg gelijk. Nadat we onze handtekening hebben gezet onder de notarisakte van mijn nieuwe studio duurde het denk ik 2 dagen voordat ik de kriebels kreeg. Shit ... wat nou als corona toch niet weg gaat, of opeens niemand meer op foto's zit te wachten, of ik niet kan rondkomen van alleen studio fotografie, of ik niet creatief genoeg ben om werk te maken dat anderen mooi vinden of...... De paniek was dus weer toegeslagen. En dat doet paniek altijd bij mij. Ik verzin iets, ga daar dan vol voor (mijn moeder zegt altijd: wat ze in d'r kop heeft heeft ze niet in d'r kont) krijg het dan meestal ook wel voor elkaar en als het dan zover is slaat de paniek toe. Dan schrik ik 's nachts wakker en maak ik Edwin wakker en zeg ik: ben weer aan het piekeren geslagen. Hij slaat dan een arm om me heen en zegt: Sas, je weet toch, alles komt altijd goed? Ja eigenlijk weet ik dat wel maar 's nachts lijkt alles erger vind je niet??
Ondertussen ken ik mijn eigen patroon gelukkig wel maar het blijft toch een raar iets.
Zo ging dat ook tien jaar geleden. Ik schreef me in bij de KVK want als ik geld ging verdienen met mijn hobby moest ik het ook wel serieus aanpakken vond ik. Wat ik eerst naast mijn baan erbij wilde doen werd opeens mijn beroep omdat ik er niet uitkwam met mijn werkgever over hoe ik het moederschap en werk wilde combineren. Ik noem het maar een zetje van boven. Maar ik was teleurgesteld in mijn werkgever en daardoor koppig genoeg om te zeggen: Dan ga ik wel mijn eigen boontjes doppen, zonder baas. Een lastige keuze omdat ik toentertijd net zoveel verdiende als mijn man, een baby gekregen had, en nu opeens afhankelijk van mijn man werd. Daarbij ben ik opgevoed door een moeder die mij mijn jonge leven lang heeft duidelijk gemaakt dat ik zelfstandig moet kunnen zijn en niet afhankelijk van een man moet worden, en nu had ik opeens geen eigen inkomen. Knap ongemakkelijk kan ik je vertellen. Maar er was geen weg meer terug, en ik wilde zeker niet opgeven want dat vind ik gewoon geen optie. En zo ging ik van 1 opdracht in de maand naar twee, naar drie, naar vier in de maand, en uiteindelijk naar vier in de week en elke week een bruiloft tijdens trouwseizoen tot 2020....... weer terug naar 1 opdracht in de maand. Corona hakt erin.
Dus ik heb hetzelfde aantal opdrachten als tien jaar geleden, en minder omzet dan in mijn eerste jaar. Is dat dan de conclusie van 10 jaar zelfstandig zijn. Nee natuurlijk niet. Ik ben een rijk mens geworden. Van ongelukkige onzekere jonge moeder die niet meer in het bedrijfsleven succesvol kon zijn, naar van je hobby je werk maken (niet zaligmakend trouwens weet ik ondertussen maar voor mij wel top uitgepakt 😁)
Zelfstandig zijn brengt ook met zich mee dat 2020 een oud-hollands K*.jaar was qua omzet en ik daar zelf voor mag opdraaien. Maar er is nog nooit een storm niet gaan liggen. Dus de Corona storm zal ook wel weer voorbij gaan.
De paniek is nog niet helemaal weg, soms word ik wakker en tik ik weer even op Edwins schouder om vervolgens een arm om me heen te vinden,...
Het niet doen is gewoon geen optie. Stel je toch voor als ik op mijn sterfbed lig en dan denk: ach had ik maar...... Daar moet ik toch echt niet aan denken.
Er gaan te veel mensen dood die niet geleefd hebben en dat heb ik mezelf beloofd om niet te doen. Ik hoef niet alles te hebben wat in het leven zit, want dan ligt ongeluk op de loer, maar het gevoel van "had ik maar" lijkt me het ergste gevoel om deze aarde mee te verlaten en dus zal ik altijd kijken naar een volgend avontuur.
English version
And? Do you regret buying the studio, asks Edwin? Are you scared yet? No, I answer. I'm quite sure I want it so why should I be afraid? But Edwin has known me for a while now and sometimes I think he knows me better then I know myself....
He was right. After we signed the deed of my new studio, I think it took 2 days before I got the jitters. Shoot ... what if corona does not go away, or suddenly no one is wanting photos anymore, what if I cannot make ends meet on studio photography alone, what if I am not creative enough to make work that others like or .... So panic had struck once again. Panic always does that to me. I come up with something, then go or it (my mother always says: what she has in her head she doesn't have in her ass.... that's a dutch saying and absolutely impossible to translate...) usually get it done and when the time comes, panic strikes. That's when I start waking up in the middle of the night and have to wake up Edwin and say: I am worrying again. He then puts his arm around me and says: Sas, you know, by now that everything will always be okay? Yes actually I know that but at night everything seems worse, don't you think?
Fortunately, I now know my own pattern, but it remains a strange thing.
This was also the case ten years ago. I registered with the Chamber of Commerce because if I was going to earn money with my hobby I had to take it seriously, I thought. I wanted to do photography on the side but it suddenly became my profession because I couldn't agree with my employer about how I wanted to combine motherhood and work. I see it as a nudge from the universe, getting me to do what I love. But I was disappointed in my employer and therefore stubborn enough to say: Then I will do my own thing, my own way, without a boss. A difficult choice because at the time I earned just as much as my husband, had a baby, and now suddenly became dependent on my husband income. In addition, I was raised by a mother who made it clear to me all my adolescent life that I should be able to be independent and not become dependent on a man. Now I suddenly had no income of my own. That was pretty uncomfortable I can tell you. But there was no going back, and I certainly didn't want to give up because I just don't think that was or ever is an option. And so I went from 1 assignment a month to two, to three, to four a month, and finally to four a week and a wedding every week during the wedding season until 2020 ....... back to 1 assignment in the month. Covid-19 is a bummer.
So now I have the same number of assignments as ten years ago, and less turnover than in my first year. Is that the conclusion of 10 years of being independent? No of course not. I have become a blessed human being. From an unhappy, insecure young mother who could no longer be successful in the business world, to turning my hobby into my job (not a walk in the park by the way I know now, but it worked out great for me 😁)
Being self-employed also means that 2020 was an very crappy income year. A bad year in terms of turnover, and being self-employed that's something I have to deal with myself . But a storm has never not died down. So the Covid-19 storm will also subside.
The panic has not completely subsided, sometimes I wake up and tap Edwin's shoulder again to find an arm around me ... But not doing things I really want to do is just not an option. One of my biggest fears is to lie on my deathbed and think, If only I had ........
Too many people die who haven't lived and I promised myself not to let this happen to myself. I don't need to have everything in life, because sadness is lurking, but the feeling of "if only" to me feels like the worst feeling have once you are about to leave this planet, so I will always look for the next adventure to encounter.