Weet je Sas, ik ben net 50 geworden. Ik word eindelijk wie ik ben. En dat wil ik terug zien in mijn foto's. Jij kan dat.... dat heb ik gezien in de in foto's van mensen die ik ken. Dat wil ik ook. Puur, zonder opsmuk gewoon met rauwe randjes en geen photoshop!
Ontwapenend, dat is en moet mijn werkwijze zijn
Volgens mij wil elke portret-fotograaf tot de kern komen. De "ziel" vastleggen. Maar om bij die ziel te komen is serieus veel oefening, interesse, nederigheid en liefde nodig.
Oefening omdat je 100% op je workflow moet kunnen vertrouwen. Niet zo zeer omdat dan alles van een leien dakje gaat, maar meer omdat het vertrouwen in jezelf groot moet zijn. Je moet ervan op aan kunnen dat wat er ook gebeurt, het eindproduct ondanks lastige situaties, wordt wat je in gedachten had.
Interesse omdat je je ECHT moet verdiepen in je model/klant. Wie zit er voor me... Wat voor botstructuur heeft deze persoon (lees hoe gaan schaduwen vallen), wat voor karakter heeft hij/zij, mag ik graven in iemands leven om meer te komen te weten? Wat voor foto past bij het karakter enz enz. Luisteren is voor mij hier de "truc".
Nederigheid omdat het niet om mij gaat. Als fotograaf mag je (vind ik dan) niet het toneel pakken. Je moet het juist weggeven. Het mag niet om mij gaan, dan is de balans namelijk weg. Alle aandacht moet naar mijn model, en juist als er niks lijkt te gebeuren ... dan moet ik gaan opletten. Juist als het stil wordt, dan zie je wat er echt in iemand gebeurt. Dus niet de stilte opvullen, maar wachten.... En als het ongemakkelijk wordt? Dan moet ik ook mijn kwetsbare kant laten zien, zodat de balans weer in evenwicht komt.
Liefde omdat je echt moet kunnen houden van degene die voor je zit. Hoe moeilijk dat misschien ook is. Elk stukje oordeel in mij moet van mij afvallen. Van de liefste tot de moeilijkste persoon voor mij, moet ik kunnen zien wat voor prachtige eigenschappen dit mens bezit. Als ik dat kan zien, dan kom ik in de buurt van "de ziel". En alleen dan kan iemand zich veilig voelen en mij vertrouwen.
Mijn portret van iemand is een spiegel van wat ik doe
Uiteindelijk moet iemand me toelaten, toelaten in dat kleine stukje prive. Dat stukje wat je intimie zien, en dat stukje dat je liefst bewaart voor alleen degenen waar je op vertrouwt. En dat heeft alles te maken met wat ik tijdens een fotosessie wel of niet doe. Als ik dan iemand hoor roepen: JA! Dat ben IK, dan weet ik dat ik mijn werk goed gedaan heb.
ENGLISH VRSION
Pure.... I would like that
You know Sas, I just turned 50. I am finally becoming who I am. And I want to see that reflected in my photos. You can do that.... I've seen that in the pictures of people I know. I want that too. Pure, without frills just with raw edges and no photoshop!
Disarming, that is and has to be my working method
I think every portrait photographer wants to get to the heart of the matter. Capturing the "soul". But getting to that soul takes a lot of serious practice, interest, humility and love.
Practice because you need to be able to rely 100% on your workflow. Not so much because then everything goes smoothly, but more because you have to have great confidence in yourself. You have to be confident that whatever happens, the end product will be what you had in mind despite difficult situations. No matter how hard it may seem at times.
Interest because you REALLY need to get to know your model/customer. Who is sitting in front of me...? What kind of bone structure does this person have (read will shadows fall)?, what kind of character does he/she have? how deep can I dig into someone's life? What kind of photo fits the character etc etc. I try to do this mainly by listening. And try to not respond every second.
Humility because it's not about me. As a photographer you are (in my opinion) not allowed to take the stage. In fact you have to give it away. It shouldn't be about me, because then the balance is gone. All attention must be focused on my model, and precisely when nothing seems to be happening because it is quiet for a moment, you see what is really happening in someone. So don't fill the silence, but wait.... And if it gets uncomfortable? Then I also have to show my vulnerable side, so that the balance is balanced again.
Love because you really should be able to love the one sitting in front of you. How hard that might be. Every piece of judgment has to fall from me as a photographer. From the sweetest to the most difficult person infront of me, I must be able to see what wonderful qualities this person has. How he or she became who he or she is now, and what obstacles have been encountered to get here. If I can see that, then I come close to the soul. Only then can someone feel safe and trust me.
My portrait of someone is a mirror of what I do
In the end someone has to let me in, let me into that little piece of privacy. That piece you see intimacy, and you prefer to keep for only those you trust. And that has everything to do with what I do or don't do during a photo session. And then the best gift is when someone says: YES! That's me!