Dit is de eerste blog uit de serie: Uit de tafel... De foto met het verhaal erachter. Elke week een blog over een andere foto van de tafel. Ik begin deze serie graag met het verhaal van Bram (met goedkeuring van zijn ouders)
Ik kreeg via via te horen dat het zoontje van Esther kanker had. Ik schrok natuurlijk enorm maar dacht meteen, wat kan ik doen? Niet zo veel natuurlijk. Wel herinnerde ik mij een artikel over het verwerken van emotie door een fotoreportage. Daarin stond dat het terug gaan naar een periode en erover praten met medestaanders veel hulp kan bieden bij het verwerken van zo'n moeilijke periode. Ik ben naar haar toe gegaan en heb het idee voorgelegd. Oeh, zei ze, ik vind het idee heel mooi maar moet het echt even in de groep gooien. Een paar dagen later belde ze dat ze graag gebruik maakte van de optie voor het maken van een fotoreportage.
Terwijl ik dit stuk schrijf, merk ik dat ik weer vol schiet als ik de dag weer beleef. Dat zal dan voor de familie waarschijnlijk ook zo zijn. Dus ik heb besloten om de details niet op te schrijven. Wel wil ik graag delen wat voor indruk het op me heeft gemaakt.
Tijdens het fotograferen van 07.00 tot 20.00 heb ik met mijn camera in de hand gefotografeerd met een soort van schild tussen mij en Bram. Er was mij alles aan gelegen om een waardevolle, liefdevolle en vooral respectvolle reportage te maken. Het was intens en mijn hart is die dag meerdere keren gebroken. Maar ruimte voor tranen was er niet. Tot de dag erna, toen ik de foto's ging bewerken. We woonden toen in een klein huis omdat we "tussen twee huizen" zaten. Ik deed mijn bewerking aan een bureau in de woonkamer. Toen ik de reportage opende en de foto's groot voor me zag moest ik ongelooflijk hard huilen. Mijn man die achter me zat schrok en vroeg of het wel goed met me ging. Hij zag meteen wat er was en was er zelf ook stil van.
Ik heb tijdens het maken van de reportage een ongelooflijk sterk en broos jongetje meegemaakt met veerkracht die me versteld heeft doen staan. Angst, frustratie, boosheid, hulpeloosheid, opluchting, uitputting, uitrusten, trots, verder gaan met de dagelijkse boodschappen, kwamen allemaal voorbij die dag. De kracht van zijn moeder die even hulpeloos maar sterk was om haar zoon er doorheen te slepen was bewonderenswaardig. En wat voelde ik met haar mee, als moeder van kinderen in de leeftijd van haar zoontje.
Ik heb de foto's na een paar dagen overhandigd en dat was denk ik een van de meest spannende fotografie momenten die ik heb ervaren. Ik wilde zo graag recht doen aan alles wat er die dag was. En ik wilde ze vooral niet verdrietig of boos maken.
Later die dag vertelde ze me dat ze het heel heftig vond om te zien maar heel erg blij was met de reportage. Wat me het meest is bijgebleven is dat ze zei: Ik zie het gezicht van Bram nooit, want ik zit altijd achter hem, hij zit tussen mijn benen zodat ik hem kan vast houden en kan knuffelen tijdens de behandeling, en dit is de eerste keer dat ik zijn gezicht zag. Die opmerking kwam binnen, niet alleen bij haar dus, ook bij mij. En zo zag ik de waarde van dit soort reportages. Het laat je de andere kant zien, Ik kon de belevingswereld van deze kleine jongen doorgeven aan zijn moeder, die na vele behandelingen het zo nog niet had gezien. Het gaf haar meer informatie over wat haar zoontje mee maakte.
Met Bram gaat het nu goed, Het is heel spannend geweest maar hij heeft zich heel sterk herpakt en is een grote lekkere puber geworden. Ik kreeg laatst nog een bericht dat hij de foto's had gebruikt om een spreekbeurt te houden in de klas over zijn ervaring met kanker. Ik ben blij dat Bram de foto's wil gebruiken om anderen te leren wat het voor hem heeft betekend.
Lieve Bram, Esther en hele familie, ik ben jullie dankbaar dat ik zo dichtbij mocht komen. Ik heb veel van jullie geleerd 🙏🏻
ENGLISH VERSION
A day of chemotherapy, what had I gotten myself into...
This is the first blog of the series: Out of the table... The photo with the story behind it. Every week a blog about a different picture of the table. I like to start this series with Bram's story (with the approval of his parents)
I was told that Esther's son had cancer. Of course I was shocked but immediately thought, what can I do? Not so much of course. However, I did remember an article about processing emotion through a photo report. It stated that going back to a period and talking about it with fellow participants can offer a lot of help in coping with such a difficult period. I went to her and presented the idea. Ooh, she said, I really like the idea but I really have to check how everyone feels about this. A few days later, she called that she would like to make the photoreport.
As I write this , I find myself overwhelmed again as I relive the day. That will probably also be the case for the family. So I decided not to write down the details. I would just like to share what impression it made on me.
While shooting from 07.00 to 20.00 I photographed with my camera in hand with a kind of shield between me and Bram. It was everything to me to make a valuable, loving and above all respectful report. It was intense and my heart was broken several times that day. But there was no room for tears. Until the day after, when I started editing the photos. We lived in a small house at the time because we were "between two houses". I did my editing at a desk in the living room. When I opened the report and saw the large photos in front of me, I cried so much! My husband who was sitting behind me was startled and asked if I was okay. He immediately saw what was going on and was silent himself.
During the making of the report I experienced an incredibly strong and frail boy with resilience that amazed me. Anxiety, frustration, anger, helplessness, relief, exhaustion, rest, pride, getting on with the daily errands all passed by that day. The strength of his mother who was equally helpless but strong to drag her son through was admirable. And how I felt for her, as a mother of children the age of her son.
I handed over the photos after a few days and I think that was one of the most stressful photography moments I've experienced. I wanted so badly to do justice to everything that was there that day. And I didn't want to make them sad or angry.
Later that day she told me that she found it very difficult to see but was very happy with the report. What stuck with me most is that she said: I never see Bram's face because I'm always behind him, he's between my legs so I can hold him and cuddle him during the treatment, and this is the first time that I saw his face. That comment hit hard, not only for her, but also for me. That's how I saw the value of these kinds of reports. It shows you the other side, I was able to pass on the experience of this little boy to his mother, who after many treatments had not seen it like this. It gave her more information about what her son was going through.
Bram is doing well now. It has been very close to losing the battle, but he has recovered very strongly and has become a big teenager. I recently received a message that he had used the photos to give a talk in class about his experience with cancer. I'm glad Bram wants to use the photos to teach others what it meant to him bo be ill and battle cancer.
Dear Bram, Esther and whole family, I am grateful to you that I was allowed to come so close. I learned a lot from you